สองร้อยแปด

การขับรถออกจากตัวเมืองนั้นช่างเงียบเชียบ มีเพียงเสียงหึ่งๆ ของยางรถที่บดไปบนทางหลวงคอยแทรกซึมอยู่ในช่องว่างระหว่างความคิดของเรา ฉันนั่งอยู่บนเบาะข้างคนขับ ประสานมือวางไว้บนหน้าท้องที่นูนขึ้นมาเล็กน้อย ยังแทบไม่อยากจะเชื่อความจริงที่ตัวเองกำลังเผชิญอยู่ นานๆ ครั้งฉันจะเห็นเจมส์ลอบมองฉันเป็นครั้งคราว ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ